Hafta sonunda Bebekoloji Konferansı için Bursa’daydık ve etkinliğimiz bitince akşama doğru tam yola çıkacaktık ki karnımızı doyurup öyle yola koyulalım diye düşündük. Yolumuzun üzerinde 8-10 masalı küçük ama çok şirin bir köfteciden içeri girdik ve siparişlerimizi verdik. Siparişlerimizi alan ve servis yapan bir bay, bir bayan personel vardı. İkisi de birbirinden ilgili, samimi ve güler yüzlüydüler. Köftelerimiz geldiğinde memnuniyet seviyemiz bir kademe daha yükseldi. Yemeğimizin sonuna doğru kasada bekleyen kişinin bir sahiplik ilişkisini hissederek kendisi ile hem memnuniyetimizi paylaştım hem de Uşak şehir merkezinde boş bir mekanımız var bu köftecinin orada da açılmasını çok arzulayacağımızı anlatmaya başladım. Kendisine mutlaka daha önceden onlarca kez bayilik isteyen olmuştur diye cümleye başladığımda kendisi bana sizin söyleyebileceklerinizi tahmin ediyorum ve cevabım cebimde hazır ama lütfen buyurun önce siz anlatın diye bir ekleme yaptı. Ona kısaca bayilik istemediğimi ancak Uşak’taki mülkümüze gelmeleri durumunda kendilerinden bir yıl kira almayacağımızı, bu bir yıllık kira bedeli kadar tutarı tüketiciye sürekli indirim olarak kullanabileceğimizi, böylelikle mekanın daha hızlı popüler olabileceğinden vb bir çok detaydan bahsettim. Ben konuşmamı bitirdiğimde kendisi cebinde bulunan cevabı anlatmaya başladı. İki kardeş olduklarından ve ağabeyinin Bursa Ulu Cami mevkinde ki dükkanlarının başında bulunduğunu söyledi. Üçüncü bir nokta açmaları durumunda başında bulunacak aileden bir kimsenin bulunamayacağı için servis kalitesini tutturamayacaklarını ve büyümeyi düşünmediklerini izah etti. Bu kaygının kesinlikle çok doğru bir kaygı olduğuna inandığımı ancak tüketici için belirli bir standardın korunması durumunda büyümenin mümkün olabileceğini söyledim. Oysa o çok kararlıydı.
Aslında yıllardır aynı cevapla yaşadığı için bu kadar kararlı olması normaldi. Kendisine yıllardır cebinde dolaştırdığı bu cevabı bir haftalığına kasaya kilitleyip daha sonra teklifimi tekrar düşünmesini rica ettim ve ayrıldık.
Aslında köfteci beyefendinin cevabını her ne kadar yadırgasam da yol boyunca düşünmeye başladım. Hepimizin bazı hazır cevapları var ve yıllardır bu cevapları cebimizde taşıyoruz. Oysa devir değişiyor, olanaklar değişiyor, insanlar değişiyor, beklentiler değişiyor. Geçmişte aldığımız bir çok kararın veya uygulamalarımızın “Bizde işler böyle işler” kalıbından ve at gözlüklerinden sıyrılma zamanı gelmiş olabilir. Ne dersiniz? Acaba gerek işimizle ilgili gerekse özel yaşantımızla ilgili cebimizde dolaştırdığımız cevapları kasaya kilitleyip tabularımızı bu hafta sonu bir daha mı gözden geçirsek ?
Bir yanıt yazın